Joop Teeuwsen  geboren 7 september 1927   en op 3 juni 2023 van ons heengegaan. 

Dans heeft altijd een grote rol gespeeld in mijn leven.  In mijn jeugd was er geen ruimte en geld om aan creativiteit en kunst te doen. Dit heb ik pas op latere leeftijd ontdekt.  Mijn moeder is vlak voor Kerstmis 2011 overleden. In de jaren die volgden ben ik mijn vader steeds meer gaan waarderen in zijn doorzettingsvermogen tot overleven en wat komt te accepteren en door te gaan. De tweede WO, De oorlog in Nederlands Indië, zijn leven , het overlijden van mijn moeder, het alleen zijn, een schouderbreuk in 2016 en nu een heupbreuk. Verhuizing naar een verzorgingshuis.  Maar hij is er en accepteert het.  Hij klaagt nooit. Bij het verlaten van zijn huis met alle herinneringen en de verhuizing naar een plek in een verzorgingshuis, voelde en schreef ik een tekst die ik graag ter ere van mijn vader wil uiten.  We wonen 150 km uit elkaar, samen dansen is niet mogelijk. We doen het op onze manier.

93 levensjaren in 13 verhuisdozen

Mijn vader , in september 93 jaar , kan na een val begin april , in topcorona tijd, niet meer naar zijn huis vol herinneringen. Een huis waar hij hoopte 93 te worden. Een huis waar wij grotendeels opgroeiden. Het huis van ons, van mijn ouders. Gehuurd, geen eigendom. Het is een emotionele rollercoaster, al bijna 4 maanden lang. Een ziekenhuis opname tussendoor, dacht hem te verliezen. Na nog twee keer gevallen te zijn tijdens de revalidatie is het een feit. Zijn angst en onzekerheid groeit. De rolstoel is nu zijn plek. Bijna 4 maanden al in een kamer. “ Ik doe zo mijn best” zegt hij. Zijn geest jong , het lichaam takelt af. Hij wil 100 worden..... . nog steeds accepteert hij alles en probeert het een plek te geven. Hij knokt.

Nu kan hij niet meer naar huis. Mijn zus en ik hebben het huis leeggehaald en wat restte waren een paar meubels voor zijn nieuwe plek, en 13 dozen gevuld met zijn spullen, boeken en foto albums. 13 dozen en een hoop herinneringen.

Herinneringen blijven, worden niet ingepakt in dozen. Maar teven besef je dat in de loop van de generaties die gaan volgen deze herinneringen zullen vervagen en tenslotte de mens die je vader was zal verdwijnen .

Het was ook de tijd dat de Nederlandse Dansdagen een thuisproject bracht waarin familie centraal stond. "Samen dansen ".

Met choreografe Anneloes van  Schuppen hebben we online de choreo gemaakt en de uiteindelijke film is ook door mijzelf opgenomen en ge-edit omdat er nog strikte regels waren. Dat ik beelden van mijn vader had gemaakt komt omdat we in het ziekenhuis voor controle waren geweest en we moesten wachten op de rolstoel taxi.